Zennnnnnn op Camping Arashult

Poeh hé. Veel gezien en gedaan en gebeurd en toch gewoon eigenlijk bijna niks gedaan buiten rijden en kijken en natuur snuiven en voelen dat je leeft.

Oftewel: Héérlijk!!

Ik zie dat we on in onze laatste blog nog niet eens bij de Stekenjokk/de Vildmarksvãgen zijn geweest. Terwijl ook die reis van 300 km weer fantastisch was. We reden eerst naar de Marsliden bij de Marsfjãllet, een prachtig stuk Vildmarksvãgen dat we nog niet waren gereden. Daar vonden we een hele mooie parkeerplaats aan de voet van het wandelpad bij het nationaalpark, waar we de camper voor de nacht konden neerzetten en vervolgens `s avonds en `s ochtends een hele mooie wandeling met Fritz de berg op en ook door het moeras konden doen.

Op de Stekenjokk was het supermooi weer, maar wel koud en het waaide heel erg. Waardoor we zelfs daar geen vuurtje durfden te maken. Één omdat het meteen weer uit zou waaien en ten tweede omdat het in Zweden al maanden veel te droog is. Er waren géén rendieren op de Stekenjokk deze keer, maar wél veel vogels. Heel bijzonder wederom, op een paar struiken na is het vooral mos en rots. op een deel van de Stekenjokk is het ook verboden om te parkeren of er te gaan wandelen omdat er nestjes rovers zijn, die de eieren van de bijzondere roofvogels die daar broeden leegroven.

Vanuit de Stekenjokk wilden we nog stuk door Lapland rijden, uiteindelijk waren we zò dicht bij Bispgarden-Hammarstrand dat John besloot om door te rijden, wederom 350 km in totaal gereden die dag. Bij Hammarstrand begon de cruising met classic cars (filmpje van een paar jaar geleden: https://www.youtube.com/watch?v=cQVTtWIas-A), er was die dag de jaarlijkse Hillclimb bezig: https://www.youtube.com/watch?v=Z-jeI9bacWk. Oftwel toen wij er bijna kwamen besloten we direct naar Monique en haar kleine maar superfijne camping in Bispgarden te rijden. Daar gingen we dan eindelijk eens onze popup-mosquito-tent uitproberen. Cadac erbij en heel simpel patatjes frituren in onze Dutch Oven. Lekker culinair bezig na zo`n lange maar mooie dag dus. En de muggen vlogen lekker van buiten tegen het gaas hihi.

De volgende dag gezellig even met Monique gepraat, erg leuk om te zien hoe zij er in het afgelopen jaar haar plekje heeft gevonden en van heeft gemaakt en te horen met hoeveel nieuwe dingen zij bezig is. En we komen graag volgend jaar weer terug om dan hopelijk ook met haar wild te gaan spotten, zij is druk bezig om beren te spotten! Zo cool! Helaas moesten we de grillavond, die zij voor haar campinggasten had gepland voorbij laten gaan, we wilden ook nog even op de koffie bij Brenda en Rob, die sinds de herfst trotse eigenaren zijn van Camping Hammarstrand. Een kleine 20 km verder van Bispgarden.

Uiteindelijk hebben we die dag zo gezellig staan praten bij bij Monique en met haar limburgse en duitse gasten en later bij Brenda en Rob, dat die dag voorbij was voordat we verder konden rijden. Op Hammarstrand was het ook erg leuk. Mooi aan de rivier Indalsãlven gelegen, onderaan de camping ligt het openluchtzwembad van het plaatsje, die gasten komen ook gezellig op de camping eten of een ijsje halen. Ze waren er lekker druk mee. We parkeerden de camper lekker met uitzicht op de rivier en besloten de volgende dag pas verder te rijden. Lekker gegeten bij het camping restaurant! Heel veel succes alle Zweden-helden, die we deze reis hebben mogen leren kennen en die de grote stap hebben genomen om een camping en-of B&B te gaan runnen: Marlies & Nico van Falkudden camping, Monique van 123Zweden vakanties in Bispgarden, nu Brenda en Rob van Hammarstrand Camping. Petje af.

En toen kwam de mooie reis door "naar beneden"... en een vos, die vond dat we nog wel verder naar beneden konden......

We rolden zo dicht langs de rand van die provinciale weg, kwamen nog net op tijd tot stilstand, voordat ook het 3e wiel in het zachte zand van het talud terecht kwam. Dan was de camper omgevallen. Anwb gebeld en dan maar wachten. De hond nog wel uit de camper gehaald maar verder durfde ik er niks meer aan te doen, dus ook John kreeg het verzoek om vooral niks uit te gaan proberen.

En dan loop je op en neer in een bocht, de muggen worden net wakker, de hond snapt er ook niks van. De auto`s en vrachtwagens remmen gelukkig wel af bij het zien van hesjes en gevarendriehoek, de meeste vragen even of ze kunnen helpen of hulp al onderweg is. Een duitse meneer met aanhanger gaf aan op de terugweg even te kijken wat hij nog kon regelen, mochten we er dan nog steeds staan.

En dan na 1,5 uur wachten kwam er een trekker met kleine caravan en duits kenteken de heuvel op gereden. Ik was op dat moment ver weg van de camper, John sprak met hem en toen kwam de trekker voorbij, zette zijn caravan bij het zijweggetje waar Fritz en ik waren gaan staan en kwam terugrijden. Ik legde die aardige meneer uit dat we niet wisten wat er met de verzekering zou zijn, als we niet op de anwb zouden wachten, maaaar dat zo`n boer met jarenlange ervaring wel wist hoe hij met de trekker auto`s los moest trekken. Hij grionnikte alleen maar en zei dat hij vroeger chirurg was geweest. En dat hij nu vanuit Duitsland met caravan naar het Noorden, naar Lappland onderweg was om daar de trekker naartoe te brengen. Naar zijn 2e huis daar, zodat hij hem daar kon gebruiken om in de winter sneeuw te schuiven. Maar terwijl hij dat vertelde had hij camper al vastgemaakt en zat John alweer bijna achter het stuur en was duidelijk dat beiden wisten wat te doen. Hihi oke. Ik maak wel een foto. Heel langzaam trok de trekker de camper weer op het asfalt! Wat een opluchting en wat een held en wat waren we blij! Doordat het echt een heel onhandige en best gevaarlijke plek was waar het gebeurd was, hebben we alleen even bedankt kunnen zeggen en hem een goede reis kunnen wensen en reden we beiden een andere kant op verder. 

Naar Mora zouden we het die dag niet meer redden, dat was wel duidelijk, maar we waren ook gewoon veel te blij dat verder niks was gebeurd. We reden tot de snelweg E45, de parkeerplaats daar was vol en ongezellig, maar op de rit er naartoe waren we langs een heel leuk plekje gereden aan een meertje, dus reden we die 5 km weer terug om daar te gaan staan. Prachtige zonsondergang, supermooi plekje bij een mooi bos vol bemoste rotsen en keien, wat een extra cadeautje weer en hoe fijn dat we beiden zo goed tegen stress kunnen. Het was echt geen fijn moment daar in die bocht met die vos.

Gisteren zijn we dan naar Mora gereden, beetje om de traditie en omdat ook dat weer een erg mooi stukje Zweden is. Dalarna. Via de bovenkant van het Siljanmeer en Leksand reden we door naar Filipstad en zo uiteindelijk weer heel veel kilometers op een dag gereden, maar kwamen we wel op Arashult aan, ons lievelingsplekje. Nog even afkicken. Heel fijn. Het is heir warm, geen 30 Graden zoals gisteren in Mora, maar we besloten naar Tõreboda te rijden, daar wat te eten bij de chinees (buffet oftewel dagens lunch is in Zweden tussen 11 en 14.00 uur en kost maximaal 10 euro, ideaal met frisdrank en koffie erbij), te gaan loppissen en zitten nu weer lekker in ons Mosquitotentje, gaan zo nog een stukje fietsen en dan heet het morgen weer afscheidnemen van Lars en Arashult tot volgend jaar. 

En dan morgen op naar Lidkõping. Naar de Power Big Meet! Hebben we 2 jaar geleden in Vãsteras beleefd en nu ligt het op de weg naar huis en konden we het niet aan ons voorbij laten gaan om even te gaan kijken. 

En dan begint het grote nagenieten en meeleven en meereizen met iedereen, die vanaf het weekend en daarna op vakantie mag. Geniet er vooral van, van alle momenten en onthoud: de reis is de vakantie!

Happiness is not a destination. 

Heel veel liefs!
Alles Liebe und bis bald!