Wildernessroute, klimmend naar de poolcirkel en terug naar horizon

Jeetje, wat vliegt de tijd en wat vligen de landschappen aan ons voorbij!

Vanuit de sneeuw op de Stekenjokk zijn we op de Wildernessroute na de Trapsteggforsen lnks afgeslagen om over de Marsfjäll (Berg) te rijden, richting Noorwegen. Die onverharde wegen duren het langst, maar niks leukers als tijdens de spits (via internetradio luisteren we dan de spits-berichten ;)) bij kruispunten te komen en kilometers links en rechts géén verkeer te zien. Zucht. Nog een week GENIETEN dus.

John hat een mooie route uitgestippeld en ook al ging dan een groot stuk over de snelweg, op de Blavägen (oa E12) kom je door prachtige gebieden!

Uiteindelijk werd het een lange dag, want hij besloot door te rijden tot aan het Arctic Centre in Storforshei, Noorwegen door te rijden. Helaas hadden we op de E6 rond Mo i Rana file (!), ze zijn daar nu een aantal jaren bezig berg weg te halen om de weg te verbeteren. Zoals gezegd: het werd een lange dag. Bij de Artic Circle stond de 2e parkeerplaats vol met campers, op de 1e (vlakbij het gebouw en de berg waar de steenstapels staan) was leeg, dus daar heerlijk met de ramen tegen de sneeuw aan geparkeerd. De zon is 's avonds dan helemaal goud, de lucht ook, de foto's zijn rond 0.30 uur genomen, het is dat ik te moe was, anders was ik wakker gebleven om er nog méér van te genieten.

's Ochtends ben ik dan rond 7 gaan wandelen. Dan is het nog lekker rustig daar, ik wilde toch eens kijken wat aan de andere kant van de berg ligt, dacht als ik bij het hoogste punt ben, dan zie ik de overkant heus wel. Niet dus. Maar het was een heel mooi stukje, met bruisende rivieren met smeltwater, bloeiende mossen en vogeltjes, die ver weg bleven, maar goed te horen waren. En konijnenkeutels, super benieuwd hoe die het doen als daar meters sneeuw boven ligt?

Mijn plekje waar ik altijd de stapel met stenen voor allen, die we moeten missen weer opzoek, lag nog onder een dikke laag sneeuw. ik heb er symbolisch een sneeuwpop met stenen gemaakt, soort van kaarsje branden, zo voelt dat dan. 

Uiteindelijk ben ik bijna 3 uur op stap geweest. Petje af voor al die fietsers maar vooral hikers, die met rugzakken en tenten weken in de bergen "verdwijnen"! Telkens als je denkt: "nu ben ik er", komt er een nieuwe verhoging, vol rotsen, beekjes, waar je weer omheen je weg mag zoeken. Erg leuk, voor die paar uurtjes!

Uiteindelijk zijn we rond 12 gaan ontbijten bij het Centre zelf en toen via het Junkersdal terug Zweden in gereden. ook alweer zó indrukwekkend, wat een diepe dallen en hoe bizaar dat alles zich daar staande kan houden aan die rotswanden.

En zo zaten we een dag later alweer hoog in skigebieden boven de poolcirkel, door lapland te rijden. Rendieren die lekker lomp midden op de weg lopen en echt niet de indruk maken zich iets aan te trekken van het feit dat er auto's met 80 km/h langs komen. Het is niet druk, dus John draait rustig midden op de snelweg om nog eens terug te rijden voor betere fotos. Zo lief.

En toen kwamen de elanden. De eerste 3 zagen we bij een hekwerk van de sami, waar zij de rendieren verzamelen en sorteren voor vervoer. Ik was bezig die constructie te fotograferen toen ik iets zag dat op een eland leek. Het gebied was leeg, eerst dacht ik dat het een beeld was, maar toen ik dichterbij probeerde te komen, bleek het te bewegen en met 2 jonkies weg te lopen. Zo snel gaat dat dan.

Later nog een eland langs de snelweg, gewoon rond de middag, zo onverwachts dat we er niet eens erg in hadden. En terwijl we op zoek gingen naar een camping (na dagen wildkamperen was het weer eens tijd voor fatsoenlijke douches, de was doen.alles opladen), kwamen we op het bospad naar de camping een eland tegen. Hij stak rustig over en er volgde een tweede. Wat een bijzonder moment! 

De camping was een ski-camping zoals de meeste daar boven, dus gesloten, die beesten verwachtten niemand gok ik. Ze liepen het bos in, maar we konden ze prima volgen. Zo mooi. Maar goed, de camping was dus dicht.

Uiteindelijk zijn we nog een stuk doorgereden, meerdere wintercampings gezien en uiteindelijk kwamen we in Arjeplog aan. Hier is het in de winter vol met sneeuwscooters, grote automerken testen er op de bevroren meren in het geheim de motoren van de nieuwste auto's. En sorry. Bij 25 Graden Celsius en strakblauwe lucht is dat gewoon niet voorstelbaar. Ik zou dat zo graag een keer willen meemaken. Je ziet in de hoge regios wel hoe zwwar de boompjes het moeten hebben in de winter, je kent de filmpjes van de bergpassen die door machtige machines in de lente vrij worden gemaakt voor de eerste autos, maar je kunt het je gewoon niet voorsetlen. Wij niet in ieder geval.

Op de camping in Arjeplog bleek dit weekend ook de tref van de zweedse bmw-motorclub te zijn, overal stonden motoren voor de stuga's en werden tentjes opgebouwd. De camping is groot en nadat we de camper uit het zachte mos hadden getrokken (verkeerd weggetje, vastgereden en een johnny die met veel geduld en een potkrikje de camper dan weer vrij krijgt), konden we voor 25 euro inklusive 2 personen, camper, stroom, faciliteiten als douche, zwembad en sauna) van ons welness-verblijf gaan genieten. We zijn gaan zwemmen in het verwarmde buitenbad, hebben de was gedaan en terwijl alle sin de droger zat zijn we in het restaurant met uitzicht op de meren gaan eten. De bediening was ietwat overspannen, men had de motorclub pas één dag later verwacht, maar het eten was lekker en we hebben genoten. De volgende dag hebben we een motorbootje gehuurd. De moto deed het eerst niet, gelukkig heeft john daar verstand van én heeft hij er geen moeite mee om te blijven proberen totdat het werkt, dus zijn we nog heerlijk een stukje gevaren. Héérlijk...tot blarens toe, want hij (John) moet regelmatig erg zijn best doen om die stilgevallen motor weer aan de praat te krijgen. En dan is zo'n meer groot. Zeker als de andere optie peddelen zou worden. Maar het was erg leuk en John zegt dat hij het ook erg leuk vond, dus perfect begin van de dag.

Daarna zijn we aan de "terugreis" begonnen: weg van de besneeuwde bergen, te korte boompjes en terug naar bloemenweides en knallende kleuren (groener als groen, de lucht blauwer als blauw).

Wat een heerlijk weertje! Helaas ook veel insectenlijken op de voorruit en als je dan bij een parkeerplaats wilt stoppen om voor de foto's schoon te maken, vliegen er horzels en duizenden muggen om je heen, nadeel van lange vochtig koude winters en dan ineens een paar supermooie dagen.

Maar de resi was weer fanstastisch. We hebben een mooie plek langs de weg gevonden, met grillhutten en picknickplekken, alleen ook weer heel veel muggen, dus bleven we die avond lekker binnen. Muggen jagen. De Zweden hebben er geen last van. Lijkt het. Hihi

Gisteren dan voor het eerst het besef tijdens deze vakantie dat we echt aan de terugreis begonnen zijn. en zoals altijd weet ik ook wel dat het nog schitterende dagen worden en dat het vooral al supermooie dagen waren en ook dat het heel bijzonder is dat we het geluk hebben dit te kunnen doen. Maar ik zou alles dan stil willen zetten. Gewoon vasthouden en nooit meer loslaten. 

We kwamen door Lycksele een groter plaatsje met een grote en drukke camping (dat is dan dus echt niks voor ons, beseffen we telkens weer), we volgden een bordje Loppis, kwamen bij een gesloten kringloopwinkel en een breiende mevrouw bij een breishop, die ons de weg naar het vliegveld vertelde: "Langs dieren en paarden en dan komen veel bomen, maar niet omdraaien, dat klopt wel, gewoon doorrijden, dan komt het vliegveld". Affijn zo ging het. We wilden telkens omdraaien, maar na alle dieren (dierentuin), paarden (manege) en bomen (he het is Zweden), kwamen we bij het vliegveldje. alleen was de loppis niet dáár, maar bij het woonhuis ernaast, daar hadden de bewoners een kinderkamer opgeruimd, die spullen stonden te koop in een tentje in de tuin. Poef! Daar ging de vreugde om over een grote loppis op een vliegveld te snuffelen hihi.

We hebben uiteindelijk op de weg richting onze eindbestemming van de dag nog een leuke loppis langs de weg gevonden. Terwijl ik binnen in de camper nog aan het rommelen was, hoorde ik buiten Nederlanders praten.Grappig, je verwacht het niet in de middle-of-nowhere. Even een praatje met elkaar: zij hebben een camping aan een meertje een stukje verderop, kennen helen en haar gezinnetje, waar we maandag geellig gaan bbqen en ze hebben een mooi elandgewei voor een prikkie op de loppis gevonden. Ik heb er een grote broodschuiver voor de oven gescored voor 2,50. Hihi en blijkbaar met 5 oude kronen betaald, m.i.v. 1 juli zijn sommige biljetten en munten niets meer waard en we bleken nog één oude munt te hebben. Uiteraard gewisseld.

's middags kwamen we dan aan in Bsipgarden, een prachtig plekje in zweden, waar we 2 jaar geleden al een nachtje hebben geslapen, terwijl de toenmalige eigenaren met het afscheidsfeestje bezig waren met de buurt omdat zij het hadden verkocht.

Uiteindelijk ging die verkoop destijds niet door, heeft een paar maanden later Monique dit paradijsje voor haar en haar paarden en hond Jack kunnen krijgen.
We zijn de enige gasten vandaag, gisteren hebben we het vuurplaatsje naar de camper verplaatst, daar stond een windje, lekker zalm en patatjes gemaakt, nadat Monique ons een rondleiding had gegegven.
In Hammarstrand, hier vlakbij was gisteren een oldtimertref de Hillclimb, waarbij ze met oldsmobilen tegen de heuvels oprijden en later de avond ook door de stad cruisen, zij ging meecruisen met haar geweldige Harley Davidson motor! Impressie van vorig jaar: https://www.youtube.com/watch?v=CFcGQdIGyLY

En nadat Jack vanacht de vaat gewassen heeft (de emmer stond onder de camper zodat ik er vanochtend mee naar het keukentje kon gaan), zal ik het zo nog even naspoelen ;). En foto's maken van de geweldige grillhut en dan gaan we verder afdalen. Op weg naar Helen, Daan en de kids (daar zijn we dan morgen) en naar Arashult waar we nog even 2 dagen Zweden tanken. 

En nu zonnnn! Lekkaaaaah! Fijne zondag allemaal.

(Ich werde das heute abend mal auf deutsch übersetzen, der googlle-Übersetzer ist zu schlimm, geb ich ja zu :)) Schönen Sonntag wüschen wir Euch!